خدایا
از این حجم کارهای عقب مانده‌ی تلنبار شده‌ی روزافزونِ خنج انداز بر روح و روان به خودت پناه میبرم
بلکن وسعتی ببخشی‌تا این روح سرگردان قرار گیرد و تیک امور را بزند
زیرا که ادامه این وضعیت اثری جز اشفتگی و استیصال بیشتر و بیشتر ندارد...
باتشکر از شما خدای مهربان و رسیدگی‌های به موقع شما
حال خوش چندان در رگ‌هایم جاری بود که انگار دوباره اسفند ۹۵ را زیست می‌کنم... روحم را پرواز داده بود به همان حوالی... همان قدر لطیف...
در کنارش غم طوری توی سینه‌ام جولان می‌دهد که انگار جایش را با قلبم عوض کرده است و این غم است که مدام به استخوان‌های قفسه سینه‌ام می‌کوبد... و بعد برای آنکه خیالش راحت شود که من حضورش را فهمیده‌ام خودش را مبدل به اشک کرده است و باریدن گرفته... بارانی بی امان
چقدر غم و شادی دنیا بهم گره خورده‌اند... چقدر گاهی فهمیدن اینکه خدا چرا ما را با نقاط ضعفمان در شدیدترین حالت امتحان می‌کند سخت است...
میان این غم، چقدر التیام بخش است که ما صاحبی داریم و او به فکر ماست...
چقدر اندازه‌ی بودن چیز مهمی‌ست
ما همان قدر که کمبودمان و حتی نبودمان برای عزیزانمان آسیب است... بعضی وقت‌ها حضور بیش از حدمان هم ضربه زننده است...
حضور دائمی فقط از آن خداست... باید این فرصت خلوت و تنها شدن و در آغوش خدا ماندن را به دیگران بدهیم... خدا بیشتر از ما مراقب است...
