آخرین روز از اولین سال

فردا آخرین روز از اولین سالیست که رخت معلمی بر تن کرده‌ام و درس می‌دهم...
همین دیروز بود که نمی‌دانستم اسمشان را... اینکه بالاخره یاد میگیرمشان.. از پسشان برمی آیم... و حالا که خم و چم اکثرشان را می‌دانم.. حتی این مدت تلاش کردم از صدایشان بفهمم چگونه‌اند... باید خدا حافظی کنم...
چقدر دلم برای ششمی‌ها تنگ می‌شود😭😭😭

خودت ردیفش کن

خدابا رسما به کرم خودت
بعد از ماه مبارکی ساعت بدن ما رو درست کن🤦🏻‍♀️

کدام یک را

یحتمل هر کدام ما که گوشه‌ای از این رینگ ایستاده بودیم و تلاش می‌کردیم برای پیروزی و به خیر شدن ماجرا ...

بعد ازز خوابیدن طوفان، در این شب‌ها بخشی از دعایمان برگردد به آن روزگار که حتی گمانش را هم نمی‌کردیم... 

بعد داشتم فکر می‌کردیم، دعاهای ما چقدر در راستای هم است... یا چقدر هر دعا، دعای دیگر را خنثی می‌کند... 

اصلا دعایی این وسط خنثی می‌شود؟ 

بین این همه دعا که مطمئنا هر کدام متفاوت از دیگریست... انقدر که در تضاد باهم می‌تواند باشد...

خدا کدام یک را به اجابت نزدیک می‌کند...

کدام یک را من حیث لایحتسب به واقعیت می‌رساند ؟

قوت

به برکت این روزها قشنگت قسم
لال شم اگر گلایه داشته باشم
ولی ما خسته ایم آخدا
خودت توان بده بهمون

کم نخواهیم

من در زندگی ام یک خوشبختی بزرگ داشتم...
بزرگ به وسعت آنکه اگر جایی می‌شکستم، می‌توانستم دلخوش کنم که جایی، وقتی برای نفس کشیدن هست...
اما از دست دادمش... نمی.دانم در این سالی که گذشت چه کردم که روزگارم اینچنین ورق برگرداند... البته که ما سراسر تقصیریم....
شب‌های قدر پارسال کم خواستیم... کم گفتیم کم ما را زیاد کنید... یحتمل جا انداختیم بگوییم که آنچه به خوبانت می‌دهی به ماهم بده...
و آه از این همه حسرت....

بندباز

برای گذران زندگی

باید بندباز قهاری باشی... روی مرز خوف و رجا راه بری... نه فقط نسبت به خدا، نه خوف و رجا تو خط به خط زندگی ما هست... تو فردایی که نمیدونیم‌خوشحال باشیم از اینکه میاد یا غمگین از اومدنش... 

 

زاویه دید

هر اتفاق رو ، از هزار زاویه میشه بهش نگاه کرد....
هر بار ازش یه قصه گفت
یه نتیجه گرفت...
حالا تهش آخدادشما کدوم زاویه رو میپیندی سوالیه که تا جوابش رو پیدا کنیم قطعا مجنون‌ شدیم
ولی خداییش دوست داریم آخدا

مناسبات ما و ذات اقدس اله

یه علامت سوال بزرگ گوشه ذهنم قرار گرفته...
اتفاقات، صداها، جنگیدن‌ها مدام مرور می‌شود...
هر بار یک جواب پیدا می‌کنم، بعد دست می‌کشم بر دلم که ببین چه خوب شد...
کمی آرام میگیرد، نق و نوقش را کم می‌کند اما دوام نمی‌آورد و دوباره...
بین همه جواب‌ها، یکی هست که بیشتر راضی‌اش می‌کند
"اگر حکم، حکم خداست... اگر او از همه بیشتر بنده‌هایش را دوست دارد... اگر او حواسش بیشتر از همه جمع است...
پس یقینا کله خیر... پس در دل این غصه‌ها خیر هست..."
بعد که این‌ها را می‌شنود شبیه دریایی میشود که یک طوفان را رد کرده... خودش را بارها به ساحل کوفته ولی دیگر آرام گرفته...