دو صباح

وقتی قرار دو صبح عمر کنیم

وقتی میفهمیم تو این دو صباح عمر بودنمون برای یه سریا ضروریه... چرا دریغ میکنیم؟؟؟؟

چه بگویم...

یک دوستی داشتیم

جوان بود

مرد خوبی بود... سال ها بود کبدش سرناسازگاری داشت... تا اینکه امانش را برید و ...

4 فرزند داشت.. یک دختر پنجم دبستانی و سه قلوهایی که امسال دوم دبستان بودند...

امروز تمام دردهایش برای همیشه تمام شد...

از ضبح که شنیدم... انگار غربت تمام جانم را گرفته است.... انگار دنیا انداخته باشد تمامان را گوشه رینگ و بزند...

هی بعض قورت دادم.. نفس عمیق کشیدم... شروع کردم به چیدن کلمات که بگویم خدایا ما گناه داریم... ماطفلکی های ضغیف از این همه دیدن غم به تنگ آمده ایم...

 

خدای قشنگم ما گاهی آنقدر کم می آوریم که یادمان میرود شما خدایی خود را بلدید و مهربان تر از همه مایی...

 

به چه سان

اساسا ننوشتن دو دلیل دارد یا واقعا تهی هستیم و چیزی نیست که بنویسیم یا انقدر حرف هست که مثل کلاف گره خورد و پیدا کردن سر کلاف برای شروع حرف زدن کار سختی شده ‌....
الغرض حرف زیاد است... حوصله کم برای گفتن...

شیرینی معلمی

من یادم نمیاد برای امتحان های خودم انقدر هربار استرس داشته باشم که وقتی میخوام از این وروجک ها امتحان بگیرم استرس میگیرم

شکواییه ۲

خدایا کرونا رو میدی
اعصابشم بده
به بقیه بیشتر بده که فک نکنن گرفتیم قطعی میگیریم
خدایا تو شاهد باش به چه اسارتی گرفتار شدیم ضمن اینکه خودتون واقفید ما ادم این وضعیت نیستیم ولی چون شما میخواید خون خونمو میخوره ولی سعی میکنیم غری به جان شما نزنیم
ماچ و موچ به شما بابت ادم های باشکوه

حماقت ها🤦🏻‍♀️

یه شعار مزخرفی که هست اینکه نه مذهبیا باید همه شاخه ها رو بلد باشن و برن
از سر همین شعار تباه و بی قاعده
ما رو فرستادن رفتیم عکاسی fasion beaty یاد بگیریم
و حقیقتا هر چی میگذره بیشتر پی به عمق حماقت مرتکب شدم میبرم
😤😤😤

کتاب باز

قوی بودن داره ما رو میکشه...
ما با دردها و رنج هامون جوری برخورد میکنیم که انگار تعدادی سوسک کشتیم داریم میزنیم زیر فرش...
اما باید شجاعانه از ضعف ها، ناتوانی ها و رنج هامون حرف بزنیم....
مجتبی شکوری میگفت اینا رو تو کتاب باز