شره می‌کند

غم فقط کنج دل لانه نمی‌کند... 

می‌ریزد به رگ‌های آدمی و بعد شره می‌کند به همه  بدن... 

انگار لشکریست با فرمانده‌ای همیشه فاتح از جنس مغول‌ها که تا همه جا را ویران نکند... 

و پیروزی را از آن خود نکند و به زانو درآمدن را سهم تو... آرام نمی‌گیرد

در این میان ماندن سرپای، دوام زندگی سخت می‌شود اما باید بشود...