ما را حسین دست گرفته تمام عمر

ما محرم که می‌شود زخم‌هایمان یادمان می‌رود...
به دنبال شما می‌گردیم... دلمان می‌خواهد اسم شما رو ببریم...
به همه بگوییم آقای مهربانی داشتیم که غریبانه او را کشتند...
 انقدر شما را دوست داریم که خدا خدا می‌کنیم این حرف‌های مرثیه خوانان دروغ بود...
ما این یک ماه غرق شما می‌شویم...

ولی من از الان ترس پایانش را دارم که بعدش چه باید کرد؟‌به کجا پناه برد؟ زخمی‌ اگر سر باز کرد چه کنیم؟ اگر غصه‌ها دوباره نمایان شدند چگونه بدون عطر یاد شما، دورشان بزنیم؟
آه ای شوق زندگی ما...