و باز هم دوام الحال...

قبل‌تر‌ها دوام حال خوب بیشتر بود... وقتی سرمست میشدی، وقتی از ذوق روی نوک انگشتانت راه می‌رفتی،همان موقع که حس میکردی انگار دوباره خون به رگ‌هایت جاری شده، رنگ پاشیده اند به دنیا باز

زمان انگار بیشتر کش می‌آمد... کنح قلب جای عمیق تری داشت و بیشتر جا خوش میکرد تا رسیدن غمی و از پا افتادن دیگری به هر میزانی

اما حالا نه

زود تموم میشود، به خودت می‌آیی حتی ته دیگش هم نمانده... همه اش را برده‌اند ، هر کس و هر چیز به سرعت... 

زندگی در این عصر پراتفاق و پرسرعت‌ هم توانی مضاعف می‌خواهد وقتی مضاعف که خود صاحبش بدهد