الحاح...

بگذارید به حساب کم طاقتی...
اینکه ما هر چقدر بزرگ شویم، دهگان و یکان سنمان زیاد شود...
باز در برخی خواسته‌هایمان می‌شویم کودکی ۴، ۵ ساله که پا می‌کوبیم روی زمین...
شما خودتان گفتید لایُبرِمُهُ الحاحُ المُلِّحین...در جوشن کبیر، همان آخرهایش که ما ۹۹۰ و خرده‌ای دفعه شما را صدا کردیم و فکری شدیم نکند اذیتتان کنیم، ناگهان این اسم مثل آب روی آتش می‌شود که نه... شما بیشتر از این حرف‌ها ما رو دوست دارید...
این پاکوبیدن روی زمین‌های ما...
این بچگانه خواهش کردنمان...
این‌ها همه برای شما که خدایید دشوار نیست... اصلا چه بسا دوست داشتنی هم باشد...
ما هم گله نداریم از این نشدن، فقط دعایمان همان هست...
تا کی شما به اجابتش نزدیک کنید...
به هر حال باز می‌گوییم ما شما را داریم و این امیدمان به داشتنتان دلگرممان می‌کند