یک اصل بدیهی مهم

آرزوهای بزرگ دم دستی نیستند... 

بلند بالایند... خوش می‌رقصند در دوردست... 

 خیال داشتنشان هم عجیب حال آدم را خوب میکند... اما تا رسیدن بهشان زحمت بسیار، تحمل رنج ها لازم است

بعله

ولی خب ما واقعا تو فکر شماها نیستیم که بدونیم خیلی چیزها رو...
ما تو دل شماهم نیستیم که بفهمیم چی داره میگذره...
ما همین نشونه‌های رفتار شما رو میبینیم...
بعد میگیم که خب یعنی اینجوریه...

نبض حیات

همه چی به تو دل آدم بودن نیست...

باید دوست داشتن جریان پیدا کنه... بیاد تو رفتارت، نگاه کردنت، خوشحال بودنت، نگران بودنت، تو حرف نزده رو خوندنت... 

از اون طرف هم فقط به این نیست که فقط با رفتارت نشون بدی، گفتنش هم حیاتیه...

همونقدر که نشون دادنش حیاتیه... 

ما چقدر به این نبض حیات بقیه که گاهی گره خورده به ما حواسمون هست؟

مگه ما چند روز زنده‌ایم که بخوایم مهربونی رو از هم دریغ کنیم؟