تشکر ویژه

خدایا از اینکه بنات در دنیا امتحان با رنج هاست و در کنارش سیستم ذهن ما رو راحت طلب قرار دادی...

از این دوگانگی ازت ممنونم 

باشه؟ 

کاش مانده باشد

این بازی زمانه است یا بهانه خود ما، نمیدانم...
در هم تنیده است انگار...
هر چه هست وقتی به فاصله از عزیزانم مبتلا می‌شوم، می‌نشیم به مرور نشانه‌هایی که از خودشان گذاشته اند...
مثلا در همین گشت . گذارها بودم که دیدم نوشته بود:
«اینکه من مطمئن هستی خیلی خیال آدم راحته»
خیلی حرف ها میشود گفت از همین یک جمله
مثلا چقدر خوب که میدانی هستم
یا چقدر حیف که حالا فاصله است که حالا بودنم، بودن نیست...

کو پس پشتوانه‌اش؟

در مرز و بومی که پشتوانه فرهنگی آن، حافظ و سعدی است...
نباید ترانه سرای آن بگوید
"یه لبخند بده، میخوایم انقد جیغ بزنیم برق بره"
کار شاعر به کجا رسیده که چنین مهمل بافته
گوش ما چقدر تباهی شنیده که این‌ها را تاب می‌آورند...

چون شد

گفتم خبرت
از دلِ من هست
که چون شد؟

گفتا
که چرا نیست؟
جفا کردم
و خون شد!

یک اصل بدیهی مهم

آرزوهای بزرگ دم دستی نیستند... 

بلند بالایند... خوش می‌رقصند در دوردست... 

 خیال داشتنشان هم عجیب حال آدم را خوب میکند... اما تا رسیدن بهشان زحمت بسیار، تحمل رنج ها لازم است